او منتظر بود ، منتظر تو !

یک 

نمی دانم چه مرگمان شده که نوشتنمان نمی آید...

دو

حس می کنم که دوره ی وبلاگ نویسی و وبگردی با وجود اینستاگرام و تویینر و مشابهٌ یه جورایی تموم شده اما من اینجا رو دوست دارم و با جون و دل می نویسم توش ...

سه

جمعه شش صبح بیدار باش داریم پرانتز را باز کنید گریه ی حضار لطفا پرانتز را ببندید 

چهار 

شما را به شعری از دکتر شریعتی دعوت می کنم و لا غیر 

  نمی دانم پس از  مرگم چه خواهد شد 

 نمی خواهم بدانم کوزه گر  از خاک اندامم 

                                                 چه خواهد ساخت .

        ولی بسیار مشتاقم

            که از  خاک گلویم سوتکی سازد

                              گلویم سوتکی باشد به دست کودکی گستاخ و بازیگوش

                و او یکریز و پی در پی 

                 دم خوشش را سخت بر گلویم بفشارد

                   و خواب خفتگان خفته را آشفته تر سازد 

                                     بدین سان بشکند در من

                                                        سکوت مرگبارم را ...