ادمای مهم زندگیمون باید سهم بیشتری از اعصاب مارو داشته باشن

به نظرم یکی از مهمترین کارایی که باید تو سیستم آموزش کشور گذاشته بشه تا ماها و بچه هامون بار ها و بارها مثل ریاضی و شیمی و حرفه و فن تمرینش کنیم مهارت های روزمره ی اجتماعیه

منظورم چیه ؟  

یاد دادن مسئله ی رودررو حرف زدن 

یاد دادن نحوه ی دعوا کردن و بحث 

یاد دادن نحوه ی تخلیه ی خشم و عصبانیت 

اون لحظه ای که می خوایم با کسی سنگامونو وا بکنیم باید بلد باشیم شمرده و باحوصله حرفمونو بزنیم سوای بی احترامی یا داد زدن 

باید یاد بگیریم که هرکس اروم تر حرف بزنه حرفش بیشتر شنیده میشه وهدف ما  حل مشکله نه تشدید اون 

اون لحظه ای که لازمه تشری به کسی زده بشه یا می خوایم با طرف مقابلمون بحث کنیم باید بدونیم که فلان اتفاق ده سال پیش و گله گذاریای قدیمی جاش اینجا نیست ! باید به خودمون یاد اوری کنیم که من اول طرف مقابلم رو ببینم و ارزش گذاری کنم براش

اگه قراره نگهش دارم باید حواسم باشه تا کجا اجازه ی تخریب کردنش رو دارم 

و بعدش 

اگر هنوز خشمگینم و عصبانی 

اول باید بپذیرم که اینم یه حسه ،  اما قرار نیست این حسم رو کار روزمره ام و فعالیت هامو بقیه برخوردام تاثیر بگذاره 

نباید باعث بشه زیرابزنی و بدگویی  بکنم یا برای بقیه ی ادما برج زهرمار باشم 

باید خودمو بلد باشم 

شاید یه نفس عمیق شاید نماز شاید تلفن به یه عزیزی که ازش ارامش میگیریم یا حتی شاید یه بازی تو موبایل  بتونه باعث بشه خشمم یادم بره  و تصمیمای یهویی و ناگهانی رو ازم دور کنه 

اما مهمترین نکته ی نوشته ام که بیشتر از همه باید خودم تمرینش کنم اینه که 

بیشتر اوقات باید بدونیم که 

خیل عظیمی از آدما  و اتفاقات ارزش بحث یا صحبت رودر رو برای حل مشکل رو ندارن 

و خیلی جاها باید رها کنیم و بی خیالی رو یاد بگیریم 

و به جای اینکه از وقت و اعصاب و انرژیمون مایه بزاریم فقط فراموشش کنیم ...