کجایی گوشواره گیلاس ؟

نگاه کردم دیدم قصه ها و نغمه ها از ٩٥ به روز نشده ... 

بی دلیل و صرفا به جهت استغنای خاطرات نویسنده ، اینجا می نویسم - سنه ی یک هزار و سیصد و نود و نه 

قرنطینه خانگی بودیم و دنبال کارهای عروسی ... 

در همان حال کتاب ٤٠ نامه کوتاه به همسرم را خواندم ... نادر خان ابراهیمی

از لذتش مسحور شدم و بخشی را در اینجا می آورم که با حال آن لحظه ام ، مطابق بوده است 

بانوی بزرگوار من!

چرا قضاوتھای دیگران در باب رفتار، کردار، و گفتار ما، تو را تا این حد مضطرب و افسرده می کند؟

چرا دائماً نگرانی که مبادا از ما عملی سر بزند که داوری منفی دیگران را از پی بیاورد؟

که گھگاه این قدر تو را آسیمه سر و دلگیر می کنند ، چه کسانی ھستند؟ « دیگران » راستی این

آیا ایشان را به درستی می شناسی و به دادخواھی و سلامت روح ایشان ، ایمان داری؟

تو، عیب این است، که از دشنام کسانی می ترسی که نان از قِبَل تھدید و باج خواھی و ھرزه دھانی خویش

می خورند - و سیه روزگارانند، به ناگزیر...

عجیب است که تو دلت می خواھد نه فقط روشنفکران و مردم عادی، بل شبه روشنفکران و شبه آدمھا نیز ما و

زندگی ما را تحسین کنند و بر آن ھیچ زخم و ضربه ای نزنند...

عزیز من!

یادت باشد، اضطراب تو، ھمه ی چیزی ست که تنگ نظران ، آرزومند آنند. آنھا چیزی جز این نمی خواھند که

ظل کینه و نفرت شان بر دیوار کوتاه کلبه ی روشن ما بیفتد و رنگ ھمه چیز را مختصری کدر کند.

رھایشان کن عزیز من، به خدا بسپارشان، و به طبیعت...

تو خوب می دانی که اضطراب و دل نگرانی ات چگونه لرزشی به زانوان من می اندازد، و چگونه مرا از درافتادن با

ھر آنچه که من و تو ، ھر دو نادرستش می دانیم ، باز می دارد.

بانوی من!

دمی به یاد آن دلاوران خط شکنی باش که در برابر خود، رو در روی خود، فقط چند قدم جلوتر ، بدکینه ترین

دشمنان را دارند. آیا آنھا حق است که از قضاوت دشمنان خود بترسند؟ 

 بگو:ما تا زمانی که می کوشیم خود را خالصانه و عادلانه قضاوت کنیم، از قضاوت دیگران نخواھیم ترسید و نخواهیم رنجید... 

 

بدون هر نوع گزافه گویی ...