کسی که اینا رو می خونی
بدون اینجا یه نفر هست که داره می میره
دق میکنه
داره تمام تلاششو میکنه که دل عشقشو نرم کنه
تمام سرمایه فکری و روحیشو گذاشته
دل نگرانه
چرا
بخاطر اینکه جلوی چشمش به دلیارش میگن حالتو می پرسیم بعدا
دارم میمیرم
چرا نفهمیدی هنوز ؟
چرا نمی فهمی
میشه خدایا حال منو دریابی و یه کاری کنی درست شه ؟
دیگه طاقت ندارم
.
.
داشتم به نوشته ی پارسال این موقع نگاه می کردم
نوشته بودم خوشبین باشید شب آرزوهاست دعا کنید
نوشته بودم برنامم برای نود و شیش چیه
چیا یاد گرفتم و چی می خوام
کی فکرشو می کرد یک سال بگذره و من هنوزم طعم گس تنهایی تو دهنم باشه
کی فکرشو می کرد نامزد سابقم دوباره بیاد
با کلی گریه با کلی گل با کلی نامه فدایت شوم
بعد از دوسال دوری و سه ماه اینور اونور
اینطوری بشه اوضاع
خدا هیچکسو تنها نزاره
یه دنیا درس ریخته سرم
صبح چهاردهم بیمارستان باید باشم
از تنهایی دارم دیگه دق می کنم
و هضم حجم تفاوت آدما تو مدت کم برام سخت شده
خیلی
ولی با این همه من میگم امسال سال خوبیه و من به خواسته هام می رسم
اینا رو تو آخرین شب امسال می نویسم
سالی که گذشته برام عین دوره نقاهت یه زخم بود
خارش و سوزش همزمان و حس انگولک کردن و کندن لخته ها
سه ماهه اولش رو خودمم نمی دونم چطور گذروندم
فقط می دونم هر چی که بود بازم توانایی اینو داشتم که به آسمون نگاه کنم از هوا لذت ببرم برم امامزاده ذکر بگم تو خونه آشپزی کنم
اما همزمان با همش اشک بریزم
کلی اصرار اصرار برای ثبت نام اعتکافم دل شکسته ام جلو در اتاقشون و چندین ساعت سر پا وایسادن و کمک کردن به کادر و خانومی که تشابه فامیلی داشتیم و بعد فقط یه شب موندن و برگشتن به خونه اما خوشحال از تجربه ی دعای عهد سحر ...
کلی هم بحث داشتم با خانواده نمی دونم بخاطر بی حوصلگی بخاطر کله شقی های همیشه ام یا چی
سه ماهه دوم که تابستون بود کارای نکرده ام دو تاش انجام شد
درس خوندم دوباره رفتم تو فضای دانشگاه عاشق پسرک همکلاسی هم دردم شدم و هیچ حرکتی در جهتش نکردم
سه تا خواستگار رد کردم بی خود و با خود نفسم از دلتنگی و تنهایی بالا نمیومد و قبولیای تو دوتا آزمونم
مسافرت تیمی رفتم و یه استراحت و اسباب کشی دقیقا اخرین روز تابستون
پاییز شد اسباب کشی شد
اومدیم این خونه از شر گناهم خلاص شدم از شر قدم به قدم کوچمون و خیابونای اطراف که نمی تونستم خاطرشونو از جلو چشمم دور کنم و محکم رو هم فشارشون میدادم
دانشگاه شروع شد از خوشحالی تو پوست خودم جا نمی شدم دوباره دغدغه های خوشگل و عشق همکلاسی
ولی دیر شده بود و اون یکیو انتخاب کرده بود
من زحمتایی کشیدم که جوابی نداشت ...
نماز های صبحم برای تموم شدن تنهایی
یازده بار اسمای اعظم خدا هر روز صبح اول وقت شدن نمازام و دعا دعا امامزاده
دعوت تو تیم که تو فکرم هم نمی گنجید
درگیریای من و دخترک همکلاسی
زمستون
امتحانام که خوب بودن اوضاع معمولی من تو تشویش تنهایی و چشم امیدی که نباید از خدا ناامید بشه
ستاره ام و مرد کهکشانی که دوییدم سمتش
بازم درگیری با دخترک
برگشتن آدم دوسال قبل
با گل نرگس
با پول زیاد
اما من
دل من ...
نمی دونم چیکار کنم
و حالا
این روزای اخر زمستون
روز تولدم و بهار نزدیکه
میبینم که درد تنهایی بی صبرم کرده
بی حوصله و بی هدف و غمزده
با کلی حس های عجیب بد روزامو میگذرونم
هر روز که چشممو باز می کنم دلم می خواد نباشم
تو روانشناسی فکر کنم اسمش میشه تله بی ارزشی
دلم توجه و محبت می خواد
دلم عشق می خواد
دلم آغوش می خواد و چشمایی که ستایشم کنن
کاش یه طور بشه که حل بشه این وضعیت
خدایا فرجی
سال نود و هفت داره میاد تا منو با آغوش عشق گرم کنه ...
برام آرزو های خوب می کنید؟
سلام
اینکه اینجا پراکنده نویسی می کنم رو نزارید رو حساب عدم احترام به شما ( همون قشنگایی که می خونیدهرچقدر هم کم )
وبلاگ نویسی آداب داره حداقل ترینش شاید معرفی یه شخصیت واحد از نویسنده
اما حقیقت اینه که من خیلی آدم ترسویی هستم ( بچه بودم از بادکنک می ترسیدم فکر کنید:/ )
ترس از چی ؟
من تو بیرون تو محیط صمیمی ترین دوستام حتی و خانواده ام همش میشنوم که خیلی قوی و منطقی هستم
افتاده گردنم که همیشه مسئولیتای تصمیم گیری رو انجام بدم
تو هر مشکلی هم از پسش بربیام
نه اینکه بر نمیام یا قوی نیستم ها نه
ولی از اینکه کسی اینجا رو بخونه و من رو بشناسه خیلی واهمه دارم
حسم مثل برهنگیه !
انگار که ابهتم تو ذهن بقیه به هم بریزه یا حس حماقت حتی ایجاد شه
شاید واسه همینه که حتی از نوشتن روز مره ی بیمارستان هم میگذرم که حدسی هم اتفاق نیفته
علت بعدی هم روزای خودمه
من هنوز خیلی سردرگمم و راه زندگیمو پیدا نکردم یا نفهمیدم درست
دخل و خرج حالتام باهم جور نیست
احوالمم مثل نوشته هامه
یه لحظه پر از امید
یه لحظه مایوس مایوس
یه سری برخوردا از خودم توقع دارم که انجامشون نمی دم 😞
خلاصه که اینجوری
حالا فکرای جذابی دارم واسه اینجا که از اواخر بهمن و اوایل اسفند به مناسبت سالگرد وبم کلید می زنم
حتی شاید واسه اینکه ترسم بریزه قرار گذاشتیم با چند تا از پیج های باحال بیان همو حضوری دیدیم
فعلنی
میبینی ؟
با یه اشاره منو انقدر سر ذوق میاری که می تونم ساعت ها بنوییم
بخندم
فیلم ببینم درس بخونم یا هر کاری
در حالی که نه خسته بشم نه از برق چشمام کم بشه
امروز چشممو که باز کردم پیام داده بودی
ده تا عکس فرستادی از چک کردن لست سین های بعد از دوازده شب من !!!
انقدرم گوگولی گفته بودی حلال کنم
اخه قشنگ من عقلمو بردی مگه می تونم حلالت نکنم
کاش بیای اینجا رو بخونی و دستگیرت بشه
بیای و عاشقی کنیم بعدش
مرد کهکشانی من
پررو تر از من خودمم
دو ساعت و نیمه دست به کتاب نزدم شنبه هم امتحان دارم
دارم به اتفاق افتادن تمام بلایای طبیعی فکر می کنم
تهدید به خودکشی با برگه امتحان
یا قتل استاد با خودکار
اصلا گروگان گیری
نمی دونم والا ...
پیامبراش که انقدر خوب بودن و نزدیک و درجه یک همش باید صبر می کردن
یعقوب تو فراغ ، یوسف تو فراغ ، خود پیامبر ما ، یونس تو شکم نهنگ هر کدوم یه جور خلاصه
من چرا توقع دارم زودی همه چی نتیجه بده ؟
یکی تو دو سالگی مادرش فوت میشه یکی خودش تو جوونی مریض میشه یکی بعد از چند سال جون کندن بازم شکست می خوره یکیم مثل من
بالاخره درست میشه
فقط مهمه بدونیم اونی که سخته نمی مونه اگه سخته پس میگذره
یه جاهایی هم هست که دعا می کنیم تلاش می کنیم مشورت می گیریم خودمونو زیر و رو می کنیم میریم میایم و این در و اون در
اما خوب نتیجه کمرنگه یا نیست
دقیقا اونجاعه که همه جا می زنن حتی خود من
اما صبر باید بکنیم شکر بکنیم و اگه راه واسه ادامه بسته شده بیخیال بشیم
می دونم سخته ها
قرارو از دل آدم میگیره
ممکنه مثل خودم روزی چندبار اشکمون همینجوری قل قل بخوره
هزار بار بالا پایین کنیم کوچیک ترین چیزارو و تمرکزمون رو تو کار و درس از دست بدیم
اما
ما دووم میاریم تا جایی که اونی که میخوایم اتفاق میفته
باور کنین جدی میگم
یه روزی شاید وقتی که اصلا حواسمون نیست یهو میبینیم آرزومون بغل دستمونه
داریم باهاش کار می کنیم
لباس تنمونه یا هرچی
درست میشه :)
فقط برای خودم و شما دعا می کنم صبرمون هزینه اش خیلی کم باشه و از پس همه چی بربیایم
آمین
اونی که براش یه دنیا زحمت کشیدم زمزمه ی برگشتنش میاد
نمی فهمم اصلا
از اون طرف حالا من دل دادم در گرو یکی که اصلا حواسش بهم نیست
خدایا
یه جایگزینی کن دیگه
ستارمو بده به من
حسینم به فائزه اینجوری همه چی جذاب تره ها ...
عی بابا همه جا هم که قطعه
تلگرام اینستگرم 😞😞
کارمون به تعطیلی نکشه صلوات
عشق اقیانوس آرامی
که می گفتی نبود؛
قایقم را در مسیر
آبشار انداختی...
👤 #سجاد_سامانى
