دنیا

دنیای ما ادما از وقتی دنیا دنیاست با هم فرق داشته !

دنیای راننده تاکسی که هرروز سوار ماشینش میشیم با رفتگر مهربون کوچه با مهندس شیمی که داره تو شرکت خصوصی کار می کنه متفاوته

دنیای دختری که شهرسازی می خونه با دنیای اونی که تکنسین اتاق عمله و با دنیای دختری که تو بیست سالگی بچه و خونه زندگی  داره فرق می کنه 

اون پیرزن مهربون تپلی که تو علی اباد شیش تا نوه ی قد و نیم قد داره دنیاش با دنیای زن میانسالی  که پسرش تو سوئد زندگی میکنه و الان تو ارایشگاه فرمانیه داره ناخونشو فرنچ می کنه شبیه هم نیست 

و دنیای حقوقدان با پزشک و قاضی و دریانورد متفاوته 

اما 

مشکل از اونجایی شروع میشه که 

میان و اینا رو درجه بندی می کنن 

کی میدونه کدومشون بهترن ؟

مثلا من مبل های چوب گردو و رنگ فندقیشون رو ترجیح میدم به مبل های طلایی و مسی یا سفید  

کاناپه ی ساده رو ترجیح میدم به مبلای جذاب با پارچه های گلدار

یا مثلا رنگ ابی رو به بادمجونی  

کی گفته کدوم یکی دنیاش بهتره ؟

اصلا با چه معیاری می سنجن ؟

اصلا کی اجازه مقایسه داره ؟

 مثلا دنیای معلمی که روح یه نفرو میسازه بهتره یا اون پرستاری که تو شرایط بد به مریضا کمک می کنه ؟

یا رفتگری که زحمت میکشه بهتره یا اونی که هرروز راه تورو با تاکسیش کوتاه می کنه ؟

که مثلا یه عده خودشونو بکشن که مهندسی معماری قبول شن که کلاسش از مهندسی مواد بیشتره ؟

که اونی که عاشق هنر و گرافیکه به زور و بدبختی نره هنرستان و بره الهیات بخونه یا کامپیوتر 

مادربزرگ  بودن و غذای عالی درست کردن و گرم نگهداشتن خونه خوبه  یا اون خانوم شست ساله ای   که حواسشو به خودش جمع کرده و یه دونه بچه بیشتر نیاورده و الان مهمتر از فکر به نوه اش کلاس زبان اسپنیششه؟

همه بسته به انتخابامونه بسته به جهان بینی و دید ماست و از شرایط و مدل فکری و خانوادگیمون نشات گرفته 

اما 

اگر من انتخاب کردم که بعد دیپلم دوازده سال دیگه درس بخونم ، بی خوابی بکشم و نصف موهام سفید شه ، حق ندارم چشم بدوزم به اونی که داره چهارساله درسشو تموم می کنه ، به سر و وضعش میرسه و وقتی من  به جای خودم  و وضعم فقط مریض دیدم ، اون بچه و خونه زندگیش تکمیله 

اگه من انتخاب کردم بشم خانوم مهربونی که بچه میاره و به جای النگ دولنگ مهد کودک خودش با جیگر گوشش ور میره  و تربیتش می کنه ،  حق ندارم به اون زوج وکیل یا پزشکی  که خونش چهارتا منطقه بالاتره و اقای بقال ازش بخاطر درمان مادرش تشکر می کنه حسودی کنم 

لوپ لوب یا اصل مطلب 

زندگیمونو بکنیم با عشق که ما هرجایی از زندگی هستیم یا میخوایم بریم  اونجا بهترینه اگه خودمون بهترین ببینیمش ...

می شه فقط بهم گوش بدین ؟

سلام 

خوب حالم زیاد خوب نیست 

حقیقتش از استرس اینکه لاین بندیم با یه سری از بچه ها میفته که دوست ندارم

برای مهمانی بخش داخلی و اطفال سخت میگیرن و من واقعا باید مهمان شم 

برای اینکه یه عالمه درس نخونده دارم و برای نمره های نیومده

برای اینکه دلم به مطلبی رو خیلی می خواد و چشم انتظارم 

و برای اینکه امسال تا شهریور یه عالمه کار همزمان رو باید ببرم جلو

اما 

من خدارو دارم 

مطمئنم برای لاین و مهمانی خودش بی دردسر بهترینو برام پیش میاره 

می دونم با شروع مهر ماه اتفاقی که منتظرشم همونجوری تمام و کمال میفته 

می دونم سفر شهریورم و پاس و امتحان و گواهیم درست میشه 

دعا دعا دعا

نوت : محتویات شامل یک بسته غُر دو میل است

این رواست واقعا ؟

رواست که دلم مونده پیش کلی لباس تابستونی و زمستونی آف خورده و یه کیف لوازم ارایش خوشگل اما پولشو ندارم 

رواست که یه عالمه کتاب خوب ذخیره دارم که وقت خوندنشو ندارم ؟

رواست که دلم یه مسافرت خوب می خواد و هیچ کدوم خونه نیستیم ؟

نه من نه خواهرم که اونم پزشکی می خونه ؟

تازه درصدد جابه جایی خونمونیم اگه خدا بخواد 

خونه ی جدید رو امروز رفتم دیدم 

اتاقاشو دوست نداشتم زیاد 

طبقه ی یک و نیمه و نورش هم زیاد نیس و برای من معتاد به افتاب جذاب نبود 

اتاق مثل اینجا به تراس باز نمی شد و پنجره کوچیک بود یه کم  

بعد تو تبلیغ زده بود ویوی ابدی رو به پارک که در اصل دار و درخت بود فقط:/

من نمی تونم از اتاق طلایی و مربع خوشگل اینجام دل بکنم :((

.

رواست که فردا شیش صبح باید دانشکده باشم در حالی که دیشب نخوابیدم چون امروز امتحان داشتیم ؟

.

.

.

های گایز

گوشه جزوه ی قدیمم امروز دیدم با خودکار قرمز یه جمله نوشتم 

فکر کنم از خودم که این بود 

" رویاها طبیعی ترین اتفاقاتی هستند که می توانند گوشه و کنار زندگیمان رخ دهند "

.

همین خلاصه 

پر از شلوغیه سرم 

منو یادتون نره برا دعا :) 

به مناسبت کنکور

من کلا استرسی نیستم زیاد ، شایدم نحوه ی بروز استرسم فرق می کنه ، مثلا شب کنکور خودم راحت خوابیدم ، صبح بیدار شدم و صبحونه خوردم و حاضر شدیم ، بعد پدر و مادرم منو پیاده کردن جلوی دانشکده امار انفورماتیک دانشگاه تهران و رفتن 

من بودم و کتاب زیست پیش دانشگاهی و آب و چند تا خرما و اتود پاک کن 

بر خلاف بقیه که دسته جمعی یا با پدر مادرشون منتظر وایساده بودن تا در سالن باز بشه و یکی اب میوه می خورد اون یکی فیلم میگرفت . از قضا  محل حوزه ام با دوستام هم متفاوت شده بود 

خلاصه رفتم و کنکور دادم ، سخت بود ، بیشتر از توقعم به حدی که سر جلسه صدای گریه ی دخترا میومد

حالا من برعکس ، اومدم از در سالن بیرون ، شاد و خندون 

از اینکه تموم شد .پدرم و برادرم با گیلاس های خنک اومده بودن دنبالم و تا خونه گفتیم و خندیدیم کلا ، ناهارم یه قورمه سبزی خوب داشتیم بعدشم طبق معمول رفتیم باغچه 

و منم اصصلا و ابدا نگران کنکور نبودم  

تا اینکه وقتی رسیدیم باغچه از طریق دوستامون متوجه شدیم که ظرفیت پذیرش یک سوم شده برای رشته های پزشکی منو میگید ، همینجوری گوله گوله  اشکام میومد پایین یهو امیدم ناامید شد و به هیچ وجه هم نمی خواستم برم ازاد خلاصه این شد که شب ساعت دو سه رسیدیم خونه و من تا چهار و نیم صبح نشستم با پاسخنامه ی پیشنهادی کنکورمو تصحیح کردم! ( خود ازاری از صفات بارز منه)خوب نیازی نیست بگم که از اون شب تا روزی که نتایج بیاد شب ها از استرس خوابم نمی برد 😔  نتیجه اومد و خوب بود ، همونی بود که باید می شد اما الان که نگاه می کنم میبینم چقدر جدی گرفتیم چیزیو که نباید !من الان پزشکی می خونم ، لباسام اغلب ساده ان و همیشه تو ذهنم پر از دغدغه ی کارهای موندس و درسایی که باید بره تو مغزم 

اما مثلا الان من اگر هنر می خوندم ، رنگ می خریدم و کل دیوار اتاقمو باهاش عجیب غریب می کردم ، لباسام و مدلشون و فریم عینکم عوض میشد و کم کم نگاهم به دود سیگار به جای اینکه چقدر واسه ریه ضرر داره و عامل سوم مرگ در جهانه این می شد که چطور  با طرح قلم بیارمش رو کاغذ 

یا مثلا اگر قرار بود موسیقی بخونم تو سرم همیشه یه عالمه نت بود و وقتی کسی صحبت می کرد نا خوداگاه حس می کردم وقتی حرف " آ " رو می کشه فالشه صداش 

و یا فیزیک می خوندم و دقتم به تمام جزییات چند برابر میشد ، چراغ مطالعه ی انیشتینی می خریدم و منظم می شدم 

الهیات و فلسفه می خوندم و ترجیح می دادم تو صحبتام از نظریه های ادمای بزرگ استفاده کنم و احتمالا به جای شاملو ، دکارت و مولانا می شدن کتابای مورد علاقم 

و یا اصلا می رفتم کارگردانی و بازیگری و هنجار شکنی رو تمرین می کردم ، یه عالمه فیلم و کتاب قرن نوزده رو می دیدم و عاشق مرلین مونرو می شدم و موهامو شبیهش درست می کردم 

الان و این دوره زمونه واقعا میشه تو عمق یه رشته فرو بری انگار 

درسته علاقه ی پایه ی ما مشخصه ، اما می خوام بگم 

اینکه هر جا هستیم برای خودمون دلچسب به نظر بیاد و  سبک و سیاقشو پیدا کنیم مهم تره 

من مطمئنم در هر رشته ای ، بازم نظرم همین بود و همینجوری عکس می گرفتم و زندگی رو نشون می دادم و کلی از چیزای اطراف برام جالب بود  ...

توجه ، نظر شما مهم است

خوب ، اول سلام 

اوضاع به سامانه ؟

اول از همه از خودم بگم 

راستش روزی که اومدم وبلاگ باز کنم ، همینجوری و الکی بود و هیچ وقت فکر نمی کردم بشه 

پس اینکه میبینید دسته بندی مطالب کمه ، واسه همونه 

من یه دخترم که نمی دونم منو چه جوری تصور می کنید 

تپل ، لاغر و قد بلند ، سبزه گندمی یا سفید ، تیپ اسپرت ، باز یا مذهبی ، قوی ، عشقولانه و مامانی :)

خیلی دوست دارم با تصور شماها اشنا شم ( بعدش قطعا خودمو میگم براتون ؛) 

من وبلاگ می خوندم اما هیچ وقت فکر نمی کردم وبلاگم رو وقتی بزنم که مطالبش اغلب احساسی باشه 

نه اینکه من احساسم کم باشه ها ، نه 

اما خوب انقدر تلخ هیچ موقع نبودم 

اگر مایلید یه روشن سازی و معارفه بزاریم ؟

 

 

به خاطر تو

نه به خاطر آفتاب، نه به خاطر حماسه

به خاطر سایه‌ی بام کوچکش

به خاطر ترانه‌ای کوچک‌تر از دست‌های تو

 نه به خاطر جنگل‌ها، نه به خاطر دریا

به خاطر یک برگ

به خاطر یک قطره

روشن‌تر از چشمهای تو

 نه به خاطر دیوارها -به خاطر یک چپر

نه بخاطر همه انسانها -به خاطر نوزادِ دشمنش شاید

نه به خاطر دنیا -به خاطر خانه‌ی تو

به خاطر یقینِ کوچکت

که انسان دنیایی ا ست

 به خاطر آرزوی یک لحظه‌ی من که پیشِ تو باشم

به خاطر دست های کوچکت در دست های بزرگِ من

و لب های بزرگ من بر گونه‌های بی‌گناه تو

 به خاطر پرستوئی در باد، هنگامی که تو هلهله میکنی

به خاطر شبنمی بر برگ، هنگامی که تو خفته ای

به خاطر یک لبخند، هنگامی که مرا در کنار ِ خود ببینی

 به خاطر یک سرود

بخاطر یک قصه در سردترینِ شب ها، تاریکترینِ شبها .

به خاطر عروسک های تو، نه به خاطر انسان های بزرگ .

به خاطر سنگفرشی که مرا به تو می‌رساند

نه به خاطر شاهراه‌های دوردست

به خاطر ناودان، هنگامی که می‌بارد

به خاطر کندوها و زنبورهای کوچک

به خاطر جارِ بلند ابر در آسمانِ بزرگ آرام

به خاطر هر چیز کوچک و هر چیز پاک

به خاطر تو...

...

"شاملو"

سال 1334

از مجموعه: هوای تازه

-----------------------------------------------------

اقای ایکس

این اصلا قبول نیست 

قبول نیست که تو حق دلبری داری اما من حق عاشق دلبریات شدن و گفتن بهتو ندارم 

قبول نیست که هرچقدر دلت بخواد می تونی با من درد دل کنی و من قربون صدقه ات نرم و تو رو تا ابد واسه خودم نخوام 

این قبول نیست که اسلام حتی حق دلبری رو از من گرفته 

نمی تونم برات چشم و ابرو نازک کنم و دستمو بدم به دستت ، یا بیام بالا سر میزت هی اب بخورم 

قبول نیست که هزار تا دختر دارن دور و برت میپلکن 

قبول نیست 

درون ما ز تو یک دم نمی شود خالی

امروز از صبح این بیت شعر هی تو ذهنم تکرار میشه 

.

ناامید از در رحمت به کجا باید رفت 

یارب از هرچه خطا رفت هزار استغفار 

.

.

الکی پلکی٢

امروز صبح اول رفتم ناشتا ازمایش دادم 

بعد رفتم کلینیک بخیه دندونم رو کشیدم 

بعدش با مامانم رفتیم برای دختر خاله ی تازه به دنیا اومدم دستبند خریدیم 

رفتم دانشکده تا ساعت هشت 

ماجرا ام زیاد بود 

مثلا یه ماشین با یه راننده ی بیشعور از پشت زد به مامان و انداختش زمین 

مثلا یه دختره ی سال پایینی رو دیدم که ازم کلی سوال کرد اخرش اومدم خدافظی کنم اسممو پرسید بعد دراورد جزوه هایی که ترم یک نوشته بودمو نشونم داد ، یه قلب بزرگ دور اسمم بود و یه ایول :) اونم واسه من که همیشه لحظه اخر جزوه هارو تحویل گروه جزومون میدادم *_*

مثلا دیدن بچه ها و اسپری موی جدید 

مثلا پاساژ گردی هول هولکی و نبودن مانتوی مناسب 

رفتن بابا به باغچه و برگشتنش و دوباره رفتنش 

و...

پ ن : من نمی دونم تبادل لینک یعنی چی