انسان

ما آدم های ادامه دادنیم....هرچقدر هم بنالیم از زندگی و روزگار باز هم ادامه می دهیم....یادم می آید معلم تعلیمات دینی مان یک روز گفته بود ریشه ی انسان فراموشی است....همین یک جمله توی ذهنم حک شده بود....بعضی روزها فکر می کنیم دیگر نمی توانیم ادامه بدهیم....اما چند روز می گذرد می بینیم چه پتانسیل عجیبی در ادامه دادن داریم....ما موجودات استثنایی هستیم و باید به خودمان ببالیم....که صبح بیدار می شویم و خبر سقوط یک هواپیما را می شنویم سری از تاسف تکان می دهیم و زندگی شروع می شود...می رویم توی صفحه اجتماعی مان جمله های عاشقانه را لایک می کنیم.....ما ادم های ادامه بده ی جالبی هستیم که بین خبرهای ریز و درشت تجاوز و سقوط و کلاهبرداری و فروش زنان مسیحی به عنوان برده و چه و چه و چه زندگی می کنیم....رویا می بافیم....عاشق می شویم و لبخند می زنیم...امروز بیشتر از هر وقت دیگری ارزش ریشه مان را فهمیده ام....اگر ریشه مان از فراموشی نبود اینطور مصرانه نمی توانستیم زندگی را ادامه بدهیم...

#بینام

رویای شیرین

.

.

دیشب خواب دیدم دارم برنج میدم برای نذری 

تعبیر نوشته بود حاجت روایی 

آخخخخخخ جووووووون ❤️❤️❤️❤️❤️

کجایی شهریور

 دوره ی رکود وحشتناکی رو دارم تجربه می کنم 

برای منی که سال تا سال وقت سر خاروندن نداشتم و همیشه استرس امتحان و کار و بار بوده 

بعد از اون همه ماجرای سنگین پارسال ماه رمضون 

حالا شیش ماه باید بیکاری رو تحمل کنم 

اینو که هفته ای یه روز دانشکده و بیمارستان باشمو باید تحمل کنم و بدشتنسی های پشت سر هم روزگارو بی خیال شم 

حجم تنهاییه بعد از رفتن کسی از زندگیو بی خیال شم و صبحا با مامانم از خواب بیدار شم 

مطمئنم اینم میگذره و روزایی میرسه که دلم واسه یه ساعت خواب بیشتر پرمی کشه 

واسه شبی که بی دغدغه ی فرداش در تراسو باز کنم و بشینم و به صدای بارون گوش بدم تنگ میشه 

اما مطمئنن من اونجوری خوشحال ترم تا این خونه نشینیه اجباری 

قطعا تو این مدت یه عالمه کارم کردم 

از اشپزیو قصه نویسیو خریدو کمک مامانو خوشگل کردن خونه بگیر تا همه جور فک و خیال 

اما 

دلم پرکشیده واسه دانشکده و بیمارستان 

.

.

اخر شبو و این حرفا

کیو میگی ؟

همون که بی سواد بود  ؟ 

همون که چاق بود ؟ 

همون که اون موقع ها بداخلاق بود ؟

همون شاگرده که درس نمی خوند ؟

.

.

خودمون داریم میگیم اون موقع ها 

خود ما اون موقع ها چه جوری بودیم ؟

لزومی به تعریف از آدما نیست 

اما احترامی براشون قائل باشیم که دوست داریم از طرف مقابل دریافت کنیم 

دست کم گرفتن اطرافیان و در نظر نگرفتن تلاش و تغییری که تو زندگیشون ایجاد کردن باعث پس رفت خودمون میشه...

جارم می زنید ؟

.

کاش بعضی چیزها جار زدنی بود 

مثلا دلتنگی 

جارزن می آمد 

از در هرخانه که رد میشد میگفت 

آهای فلانی 

کسی از آن دورها دلش به اندازه ی کوچکترین ستاره ی دورترین سیاره ی کهکشان راه شیری شده 

آنقدر که نفسش بالا نمی آید 

به غرورش نگاه نکن 

دیر برسی از دستت رفته ها 

یا مثلا تنهایی 

آدم های تنهای هر شهر میرفتند پیش جارچی ها 

میکشیدنشان کنار 

درگوششان آرام میگفتند 

تو برو تنهاییم را جار بزن 

برو سرکوی  محبوب  

کنار پنجره ی اتاقش  

یا اصلا چرا آنجا 

برو در خانه ی خدا 

انقدر جار بزن تنهاییم را که فکری برایش بکند 

مگر نمی گویند با زبانی که با آن گناه نکرده اید به پیشگاه خدا بروید ؟ مقبول میفتد ؟

من که با زبان تو گناه نکردم 

تو تنهایی مرا جار بزن 

جار بزن غم پنهان گلویم را 

اشک جاریه چشمانم را 

بی گمان می شنود 

بی گمان فکری می کند 

بی گمان مقبول میفتد 

خداست ها ... 

.

.

به وقت فکر

از یه جایی به بعد آدمارو باید دسته بندی کرد

به هرکسی یه نقشی داد 

یه سریا رو پررنگ کرد و یه عده رو کم رنگ 

کسی که حرفت رو نمی فهمه ، حتی اگه عزیزترینه برات 

تو لیست "مشورت " باید بره اون آخرای لیست 

کسی که باهاش بهت خوش میگذره حتی اگه تو مشارکت های کاری  کلافت می کنه  ، تو لیست " شادی " نفره اوله 

کسی که کلی چیزای خوب بهت یاد میده ، حتی اگه با مدل زندگیش مشکل داشته باشی باید بره تو لیست " آدم مفیدا"

و کسی که تو کارا پشتت وایمیسته ، حتی اگه ایرادگیرترین آدمم باشه جاش دقیقا تو لیست " حساب شده" هاست 

اما این قاعده دو تا استثنا داره 

اولی آدمایین که حال دلتو بد می کنن 

اونا هرچقدرم مشاور ، شاد ، مفید یا حساب شده باید برن ته "ریسایکل بین " ذهنت بعدشم هیج وقت " ریکاور " نشن 

دسته دومم کسایی هستن که تو رو بلدن 

ناراحتیو و شادیتو متوجه میشن و از خودشون و وقتشون برات مایه می زارن 

اونا جاشون تو قلبه آدمه 

هرچقدرم پیشنهادای مشاوره ایشون خنده دار باشه منظورتو متوجه نشن یا چیز خاصی ازشون یاد نگیری ... 

.

.

همین 

تنهایی ، از مماس با پوستت آغاز میشود ...

.

باز امروز بین چند میلیون و چند هزار نفر جمعیت 

شهر چقدر خالی بود 

آنقدر که داشت خفه ام می کرد 

پس 

کجایی ؟

جانِ دلم های تا شده ی  کنج قلبم پوسید 

بسکه 

نیستی 

بس که تنهام 

.

.